വിളക്കുമരത്തിന്റെ നിഴലില്
വിര്ജീനിയ വുള്ഫ്
വിളര്ത്ത ചുണ്ടിലെ തണുത്ത പുഞ്ചിരി.
പാദമുദ്രകള് തിരകളില് മായുന്നു.
മരണം മായ്ക്കുന്ന ജീവിതം പോലെ.
അനന്തം , നിതാന്തം.
മറയുന്ന സൂര്യന്റെ ചോര
ഈമ്പിയെടുത്ത കടല്
തിളയ്ക്കുന്നു, മദിക്കുന്നു.
മായ്ക്കാന് പാദമുദ്രകള് തിരയുന്നു.
ഞാനും നടക്കട്ടെ
വിര്ജീനിയാ നിന്നോടൊപ്പം.
No comments:
Post a Comment